O NAS
Prowadzimy hodowlę alpak i wielbłądów w okolicach Ełku. Naszą ogromną pasją są również konie, które z zamiłowaniem hodujemy.
Jak to się stało?
Jak to się stało, że jesteśmy posiadaczami futer? Hmm... Sami się zastanawiamy, co nas przekonało do hodowli akurat tych zwierząt. Ani one popularne w Polsce, ani łatwe w hodowli. No cóż...
Był kiedyś taki wieczór, kiedy pierwszy raz ukazały się naszym oczom alpaki. Jedno z nas z zafascynowaniem oglądało program o nich, a drugie w tym samym czasie wertowało internety w poszukiwaniu podstawowych informacji. Wcale nie było to łatwe. Wiadomości w języku polskim było jak na lekarstwo i wciąż zbyt ogólne, żeby zaspokoić naszą ciekawość. Należało w tempie ekspresowym przypomnieć sobie języki obce i wtedy się zaczęło...
Już następnego dnia byliśmy umówieni do hodowli, która od lat zajmuje się alpakami. Nie będę rozpisywać się nad ochami i achami, gdy zobaczyliśmy je na żywo. Napiszę jedynie, że do tejże hodowli wracaliśmy jeszcze trzy razy. Za każdym razem coraz bardziej przekonani, że to jest to, co w życiu chcemy robić.
Całe mozolne zbieranie informacji, kontaktów, list hodowców, weterynarzy, kursów oraz szkoleń zajęło prawie dwa lata. W tym czasie poznaliśmy mnóstwo fantastycznych osób, pasjonatów, którzy wiedzą przewyższali niejedną pozycję książkową.
Kursy, szkolenia, nauka, nauka, nauka. To podstawa. Alpaki to skomplikowane zwierzęta. Jak piękne, tak wymagające. Na dzień dzisiejszy w Polsce jest ich stosunkowo mało. Hodowców z prawdziwego zdarzenia też niedużo, choć dla chcącego nic trudnego.
Przyszedł czas dylematów: w jakim celu ta hodowla? Czy aby na pewno hodować? A może kupić do ogródka jako kosiarki? Lista pytań i wątpliwości była bardzo długa.
Dzięki losowi, który postawił na naszej drodze bardzo mądrych, sympatycznych, chętnych do pomocy hodowców, w stosunkowo szybkim czasie podjęliśmy decyzję o rozpoczęciu hodowli w celu ulepszania gatunku, krycia coraz lepszymi samcami.
Wybór odpowiednich alpak nie był łatwy, ale mamy już zbudowane stadko. I choć przed nami wiele nieznanych i fascynujących chwil z nimi, mamy nadzieję na sukces. Najważniejsze to mieć w sobie ogromne pokłady pokory. Alpaki nie są łatwe w hodowli. To nie pluszak, którego możesz w każdej chwili wziąć na ręce i przestawić w inne miejsce. Nie posłucha cię, jak pies. Nikt za ciebie nie wykona ciężkiej pracy, która pozwoli na jakąkolwiek komunikację z nimi. Trzeba mieć w sobie masę cierpliwości, pomysłowości i sprytu, aby alpaki CHCIAŁY nawiązać z tobą nić porozumienia. Ale, gdy to nastąpi... To uczucie znają jedynie osoby, które pracowały z alpakami od podstaw 😍
Alpaka (Vicugna pacos) – południowoamerykański, trawożerny ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych. Zwierzę udomowione, hodowane dla wełny i mięsa, przypomina nieco lamę, ale jest od niej mniejsza i z budowy ciała bardziej podobna do owcy. Alpaki są zwierzętami stadnymi, które hodowane są w całej Ameryce Południowej. Zazwyczaj jednak żyją w umiarkowanych warunkach w Andach południowego Peru, zachodniej Boliwii, Ekwadoru i północnego Chile na wysokości od około 3500 do 5000 m n.p.m. Alpaki były hodowane ze względu na ich futro, z którego wytwarza się dzianiny i tkaniny. Jest to jedwabiste włókno naturalne, cieplejsze i bardziej delikatne od owczej wełny. Włókno alpak nie zawiera lanoliny czyli wosku wydzielanego przez gruczoły łojowe z wełny zwierząt, która sprawia, że jest hipoalergiczne. Proces wytwarzania włókna alpak jest podobny do procesu wytwarzania owczej wełny. Ciało alpaki osiąga 128–151 cm długości, przy wysokości w kłębie 80–100 cm i masie ciała 55–85 kg. Ubarwienie różnorodne (22 kolory), najczęściej czarne lub brązowo-czarne, czasem białe. Alpaki są zwierzętami socjalnymi tworzącymi grupy rodzinne złożone z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa. Ciąża u alpaki trwa około 335–340 dni, rodzi zazwyczaj jedno małe. Alpaki żyją około 15–25 lat. Występują dwie rasy alpak – suri i huacaya, różnią się okrywą włosową. Włosy suri dorastają do 50 cm długości. Z wełny alpaki produkuje się koce, poncza oraz wysokiej klasy odzież. Mają bardzo łagodny charakter, przez co nadają się do pracy z dziećmi z cierpiącymi na ADHD i z porażeniem mózgowym. Jednocześnie aktywnie walczą z drapieżnikami, co sprawia, że w Europie wykorzystuje się je do ochrony stad owiec. Nie niszczą pastwisk za sprawą miękkich poduszek kopyt, a dzięki dwudzielnej wardze, jedząc rośliny, nie wyrywają ich korzeni z ziemi. Przystosowane są do klimatu wysokogórskiego, a do wyżywienia wystarczą im słabe gleby piątej i szóstej klasy o niewielkim areale. Wytrzymują trudne zimy dzięki wełnie odpornej na mroźny klimat, która dłużej zatrzymuje ciepło. Ponadto nawóz alpak z dobrym skutkiem można wykorzystać w ogrodnictwie. (źródło: wikipedia.org)
Wielbłąd (Camelus) – rodzaj dużych ssaków z rodziny wielbłądowatych. Fizjologicznie przystosowane do życia w warunkach suchego i gorącego klimatu, są w wielu krajach wykorzystywane jako zwierzęta użytkowe. Wielbłądy wykorzystywane są jako wierzchowce, zwierzęta juczne, źródło mleka, wełny, mięsa i skóry, a także w celach rozrywkowych (cyrki, wyścigi wielbłądów). W przeszłości wykorzystywane były również do celów transportowych ze względu na to, że potrafiły przenosić ładunki o masie dochodzącej nawet do 500 kg. W stanie dzikim wielbłądy występują jedynie w Azji Środkowej (wielbłąd dwugarbny) i w Afryce, gdzie dotarły razem z afgańskimi poganiaczami. Wielbłąd jednogarbny wyginął na wolności wiele lat temu. Jako zwierzęta hodowlane obydwa gatunki są kosmopolityczne. Ciało wielbłądów osiąga długość do 3 m. Ich szyja jest długa, łukowato wygięta; głowa długa, z wysklepionym ciemieniem; uszy małe i zaokrąglone. W obrębie rodzaju wyróżnia się dwa gatunki: wielbłąd dwugarbny, inaczej baktrian – występuje zarówno w stanie dzikim, jak i jako zwierzę hodowlane, wielbłąd jednogarbny inaczej dromedar lub dromader – występuje tylko jako zwierzę hodowlane. Mieszańcem baktriana i dromadera jest birtugan, inaczej nar lub tulu. (źródło: wikipedia.org)
Jak to się stało?
Jak to się stało, że jesteśmy posiadaczami futer? Hmm... Sami się zastanawiamy, co nas przekonało do hodowli akurat tych zwierząt. Ani one popularne w Polsce, ani łatwe w hodowli. No cóż...
Był kiedyś taki wieczór, kiedy pierwszy raz ukazały się naszym oczom alpaki. Jedno z nas z zafascynowaniem oglądało program o nich, a drugie w tym samym czasie wertowało internety w poszukiwaniu podstawowych informacji. Wcale nie było to łatwe. Wiadomości w języku polskim było jak na lekarstwo i wciąż zbyt ogólne, żeby zaspokoić naszą ciekawość. Należało w tempie ekspresowym przypomnieć sobie języki obce i wtedy się zaczęło...
Już następnego dnia byliśmy umówieni do hodowli, która od lat zajmuje się alpakami. Nie będę rozpisywać się nad ochami i achami, gdy zobaczyliśmy je na żywo. Napiszę jedynie, że do tejże hodowli wracaliśmy jeszcze trzy razy. Za każdym razem coraz bardziej przekonani, że to jest to, co w życiu chcemy robić.
Całe mozolne zbieranie informacji, kontaktów, list hodowców, weterynarzy, kursów oraz szkoleń zajęło prawie dwa lata. W tym czasie poznaliśmy mnóstwo fantastycznych osób, pasjonatów, którzy wiedzą przewyższali niejedną pozycję książkową.
Kursy, szkolenia, nauka, nauka, nauka. To podstawa. Alpaki to skomplikowane zwierzęta. Jak piękne, tak wymagające. Na dzień dzisiejszy w Polsce jest ich stosunkowo mało. Hodowców z prawdziwego zdarzenia też niedużo, choć dla chcącego nic trudnego.
Przyszedł czas dylematów: w jakim celu ta hodowla? Czy aby na pewno hodować? A może kupić do ogródka jako kosiarki? Lista pytań i wątpliwości była bardzo długa.
Dzięki losowi, który postawił na naszej drodze bardzo mądrych, sympatycznych, chętnych do pomocy hodowców, w stosunkowo szybkim czasie podjęliśmy decyzję o rozpoczęciu hodowli w celu ulepszania gatunku, krycia coraz lepszymi samcami.
Wybór odpowiednich alpak nie był łatwy, ale mamy już zbudowane stadko. I choć przed nami wiele nieznanych i fascynujących chwil z nimi, mamy nadzieję na sukces. Najważniejsze to mieć w sobie ogromne pokłady pokory. Alpaki nie są łatwe w hodowli. To nie pluszak, którego możesz w każdej chwili wziąć na ręce i przestawić w inne miejsce. Nie posłucha cię, jak pies. Nikt za ciebie nie wykona ciężkiej pracy, która pozwoli na jakąkolwiek komunikację z nimi. Trzeba mieć w sobie masę cierpliwości, pomysłowości i sprytu, aby alpaki CHCIAŁY nawiązać z tobą nić porozumienia. Ale, gdy to nastąpi... To uczucie znają jedynie osoby, które pracowały z alpakami od podstaw 😍
Alpaka (Vicugna pacos) – południowoamerykański, trawożerny ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych. Zwierzę udomowione, hodowane dla wełny i mięsa, przypomina nieco lamę, ale jest od niej mniejsza i z budowy ciała bardziej podobna do owcy. Alpaki są zwierzętami stadnymi, które hodowane są w całej Ameryce Południowej. Zazwyczaj jednak żyją w umiarkowanych warunkach w Andach południowego Peru, zachodniej Boliwii, Ekwadoru i północnego Chile na wysokości od około 3500 do 5000 m n.p.m. Alpaki były hodowane ze względu na ich futro, z którego wytwarza się dzianiny i tkaniny. Jest to jedwabiste włókno naturalne, cieplejsze i bardziej delikatne od owczej wełny. Włókno alpak nie zawiera lanoliny czyli wosku wydzielanego przez gruczoły łojowe z wełny zwierząt, która sprawia, że jest hipoalergiczne. Proces wytwarzania włókna alpak jest podobny do procesu wytwarzania owczej wełny. Ciało alpaki osiąga 128–151 cm długości, przy wysokości w kłębie 80–100 cm i masie ciała 55–85 kg. Ubarwienie różnorodne (22 kolory), najczęściej czarne lub brązowo-czarne, czasem białe. Alpaki są zwierzętami socjalnymi tworzącymi grupy rodzinne złożone z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa. Ciąża u alpaki trwa około 335–340 dni, rodzi zazwyczaj jedno małe. Alpaki żyją około 15–25 lat. Występują dwie rasy alpak – suri i huacaya, różnią się okrywą włosową. Włosy suri dorastają do 50 cm długości. Z wełny alpaki produkuje się koce, poncza oraz wysokiej klasy odzież. Mają bardzo łagodny charakter, przez co nadają się do pracy z dziećmi z cierpiącymi na ADHD i z porażeniem mózgowym. Jednocześnie aktywnie walczą z drapieżnikami, co sprawia, że w Europie wykorzystuje się je do ochrony stad owiec. Nie niszczą pastwisk za sprawą miękkich poduszek kopyt, a dzięki dwudzielnej wardze, jedząc rośliny, nie wyrywają ich korzeni z ziemi. Przystosowane są do klimatu wysokogórskiego, a do wyżywienia wystarczą im słabe gleby piątej i szóstej klasy o niewielkim areale. Wytrzymują trudne zimy dzięki wełnie odpornej na mroźny klimat, która dłużej zatrzymuje ciepło. Ponadto nawóz alpak z dobrym skutkiem można wykorzystać w ogrodnictwie. (źródło: wikipedia.org)
Wielbłąd (Camelus) – rodzaj dużych ssaków z rodziny wielbłądowatych. Fizjologicznie przystosowane do życia w warunkach suchego i gorącego klimatu, są w wielu krajach wykorzystywane jako zwierzęta użytkowe. Wielbłądy wykorzystywane są jako wierzchowce, zwierzęta juczne, źródło mleka, wełny, mięsa i skóry, a także w celach rozrywkowych (cyrki, wyścigi wielbłądów). W przeszłości wykorzystywane były również do celów transportowych ze względu na to, że potrafiły przenosić ładunki o masie dochodzącej nawet do 500 kg. W stanie dzikim wielbłądy występują jedynie w Azji Środkowej (wielbłąd dwugarbny) i w Afryce, gdzie dotarły razem z afgańskimi poganiaczami. Wielbłąd jednogarbny wyginął na wolności wiele lat temu. Jako zwierzęta hodowlane obydwa gatunki są kosmopolityczne. Ciało wielbłądów osiąga długość do 3 m. Ich szyja jest długa, łukowato wygięta; głowa długa, z wysklepionym ciemieniem; uszy małe i zaokrąglone. W obrębie rodzaju wyróżnia się dwa gatunki: wielbłąd dwugarbny, inaczej baktrian – występuje zarówno w stanie dzikim, jak i jako zwierzę hodowlane, wielbłąd jednogarbny inaczej dromedar lub dromader – występuje tylko jako zwierzę hodowlane. Mieszańcem baktriana i dromadera jest birtugan, inaczej nar lub tulu. (źródło: wikipedia.org)
